Hoe is het eigenlijk in Kinshasa?

COVID heeft ook een impact gehad op de activiteiten van Mbala-Mbala. De problemen veroorzaakt door erosie blijven actueel, de toegang tot drinkwater blijft precair maar de aandacht die naar deze problemen ging in 202

0 moest even wijken voor het virus. De activiteiten die we hadden voorzien om met de Vrienden van Mbala-Mbala steun te bieden vielen in het water. De uitwisseling van vrijwilligers om te werken rond organisatieversterking en training in regenwaterbeheer en sanitatie, ging niet door.  En een solidaire maaltijd zoals die in 2019 plaats vond moest noodgedwongen wijken.

Net zoals velen bij ons het moeilijk kregen met het wegvallen van de doodgewoonste dingen, en het sociale leven zich tot de eigen kleine bubbel ging beperken, gingen vrienden in Kinshasa zich eenzaam voelen. Niet omwille van quarantaine of thuiswerken zoals bij ons, maar door het gebrek aan contact én perspectief. Wanneer zal dit achter de rug zijn? Wanneer zal de aandacht van de wereld ook terug een beetje naar de noden van de bevolking in Kinshasa terugkeren? Er wordt intensief opgeroepen tot solidariteit, en die is er, maar gaat nu even in de eerste plaats naar noden in de zorg en voor zorgbehoevenden die rechtstreeks of onrechtstreeks slachtoffer zijn van de pandemie. Die solidariteit is mooi, en is nodig. We proberen om de aandacht te verdelen, om ook aan onze vrienden in Kinshasa te blijven denken.

Hoe is het eigenlijk met die pandemie in Kinshasa? Er dringen slechts sporadisch berichten door over COVID-19 in Kinshasa en ook, zoals vaak het geval, is er lokaal niet veel meer informatie te rapen. Een duidelijk beeld krijgen van de situatie is moeilijk, al niet het minst door de vele fake-news-berichten die de rond doen. Het Johns Hopkins Coronavirus Center maakt op 2 december (2020) melding van 13.281 gevallen en 337 geregistreerde doden waarvan de grote meerderheid in Kinshasa. Dat is bijzonder laag in een stad van meer dan 12 miljoen inwoners. Waarom deze cijfers zo laag zijn is niet helemaal duidelijk. Algemeen wordt aangenomen dat deze cijfers een onderschatting zijn. De testcapaciteit laat te wensen over met slechts één laboratorium en wachttijden tot twee weken om het resultaat te kennen. Toch lijkt het aantal rechtstreekse slachtoffers drastisch lager te liggen dan in de meeste westerse landen het geval is. De efficiënte aanpak van de overheid? Misschien. Het land heeft ervaring met het beheersen van epidemieën, denk maar aan de verschillende ebola-uitbraken. Al snel na de eerste vaststellingen in maart werden in Kinshasa maatregelen genomen. Tot het afsluiten van het volledige standscentrum toe. Er werden campagnes gehouden om het dragen van mondmaskers aan te moedigen, om drukke plaatsen zoals markten te vermijden en om de handen goed te wassen. Nobele bedoelingen, maar mensen moeten naar de markt om hun handeltje te drijven of om in de noodzakelijke levensmiddelen te voorzien! En handen wassen zonder water? Daarbij komt ook dat mensen achterdochtig zijn, media maken melding van wijken waar men niet in het virus geloofd en de maatregelen wegwuift.

Bij anderen zit de schrik er dan toch wel in. Artsen Zonder Grenzen maakt melding van een grote terugval van consultaties in hun centra. Net als bij ons het geval was, stellen mensen zorg uit. Ook dit zal gevolgen hebben.  De lage cijfers zijn mogelijks te verklaren door de jonge bevolking die over het algemeen minder vatbaar lijkt te zijn. En zij die wel met een precaire gezondheidstoestand te maken hebben, sterven aan banale kwalen net zoals in pre-COVID-tijden.

Geplaatst in Uncategorized.